Anna's Poëzie

Anna woont sinds haar vroegste kinderjaren in Groningen. Zij heeft altijd van kunst gehouden. Zo heeft zij lang exposities voor beeldende kunst georganiseerd in het voormalige Gemeenschappelijk AdministratieKantoor (GAK) aan de Dierenriemstraat in Groningen. Daar heeft zij onder andere exposities georganiseerd voor Heleen van der Tuin en voor Herman Brood. Eind jaren 90 werd Anna actief in de dichtkunst. Ze startte met het schrijven van gedichten aan de Groninger Schrijversschool, onder begeleiding van Albertina Soepboer. Samen met andere dichters van de Schrijverschool vormde Anna vanaf 1999 de Werkgroep Poëzie (WP99). Deze werkgroep heeft diverse bundels uitgebracht (zie publicaties). Anna draagt af en toe ook haar gedichten voor, bijvoorbeeld op ‘gedichtendag’ in de trein of in de Prinsentuin in Groningen. Ook las zij een bijzonder gedicht voor tijdens de diploma-uitreiking van haar jongste zoon; een gedicht dat zij, in dezelfde nacht als dat haar zoon samen met zijn medestudenten werkte aan de afronding van hun eindrapport, op hun verzoek maakte. Dit gedicht staat gebrand in een glaskunstwerk dat hangt in de tuin van de Nederlandse School voor Openbaar Bestuur, Lange Voorhout 17 te Den Haag. Het is een afstudeercadeau van de jaargroep MPA 2012 – 2014 aan de school. De laatste keer dat Anna voorlas uit eigen werk was tijdens de Gedichtendag op donderdag 30 januari 2020 in het Groninger stadhuis, en ter gelegenheid van het 20-jarig bestaan van WP99. Op deze website publiceert Anna haar gedichten, waaronder haar meest recente werk.

 

   

 

 

 

Prijs de Poëzie

Deze keer is het gedicht Jakob geëindigd in de top 1000
en nu op naar de top 100.

De top 100 is het niet geworden wel een mooi juryrapport.

Wat een lief, zorgzaam gedicht. Ik hou vooral van de wending: dat het hier niet gaat  om een echtgenoot, maar iemand met wie de verteller eigenlijk geen relatie had. ( Ik dacht eerst dat het om een grootouder ging, maar bij herlezing lijkt het me waarschijnlijk dat het gaat om een doodgeboren broer). Daardoor gaat het gedicht niet over een herinnering, maar over de handeling van het zorgen. Het doet me denken aan een boek dat ik eens las over zenboedhisme , waarin een monnik uitlegt hoe hij elke ochtend zijn tempel schoonveegt. Niet als voorbereiding ergens op, maar omdat het schoonmaken zelf meditatief is. De toon van je gedicht doet me denken  aan het werk van Hanny Michaelis. Als je haar niet kent, zoek haar eens op. Ik denk dat je het gaat waarderen.

Het gedicht Jakob vindt u onder favoriete gedichten.